میگفتـ جاهل که بودمـ عمر عزیزمـ هدر شد توی صفـ سینماها
میگفتـ امروز دیگه نقش مهمی ندارمـ توی تئاتر شماها
میگفتـ ده سال ــر روز راه دواخونه ها رو ترکـ موتور گریه کردهـ
از اون سر چاله میدونـ تا این سر توپخونهـ با توپـ پر گریه کردهـ

میگفتـ ما مرغ شامیــم حالا یا بزم عروسی یا مجلس سوگواری
میگفتـ فرقی نداریم فرق ما دو تا شبیه اسبـ کالسکه استـ و گاری




میرفتـ و میگفتـ پشتـ لبخند سه در چهارمـ قسط عقبـ مونده دارمـ
میگفتـ از من گذشته می رفتـ و میگفتـ امشبـ مهمون ناخوندهـ دارم


ای چرک رو اسکناسا
ارابه ی ناشناسا
پیکان دلتنگـ بابا

بار تلمبار موندهـ
از شهـر و از یار موندهـ
قربانی جنگـ بابا

برای سرزمینی که روشنفکرش ،

همواره سخن فرمانروایان زیاده خواه را ،

آیینه وار تکرار می کند ، باید گریست

 بعد از افزایش نرخ دلار و اثرگذاری آن بر روی خودروهای

کاملاً ملی همچون پراید و غیره، آدم ناخودآگاه یاد یک رفیق قدیمی می‌افتد

که اتفاقاً کلی هم باوفا بود…

شعری برای پیکان

کنون که قیمت خودرو به آسمان پر زد

دلم به شوق تو «پیکان»، ببین کجا سر زد

***

دلم هوای تو کرد ای که بی‌وفا گشتی

که رادیات تو هرگز نمی‌دهد نشتی

***

فدای ترمزت ای جان، شبیه اسطوره

ندیده هر که تو را، بی‌گمان بدان کوره!

***

صلابتی که تو داری «اُپل» ندارد هم

صلابتش به‌درک! آب و گل ندارد هم

***

تو حق آب‌وگل آخر در این وطن داری

به‌وقت حمل مسافر، دوای بیکاری

***

کنون که در وطن انبوهی از«دوو» داریم

به شهر و خانه، اتول‌های نو به نو داریم

***

اصالت تو کماکان به یاد ما مانده

گرفته بهر تو ای جان، دلی که وامانده

***

تو خود دلیل کلامی، تو اِندِ ماشینی

جنازه تو بُود به ز خودروی چینی

***

که «مازراتی» و «تیبا» و یک عدد «نیسان»

به روی هم نشود چون قراضه «پیکان»

***

دلم گرفته ز «لکسوز» و از همین «لوگان»

به «شورولت» ندهم من جنازه «پیکان»

***

تو را رها نکنم تا «پژو» سوار شوم

تو باشی و الکی «بنز» نُو سوار شوم؟!

***

کنون که نرخ دلار این‌چنین رود بالا

در این بساط گرانیِِ قیمت کالا

***

بیا دوباره بر آن عهد کهنه پیمان بند

بیا دوباره به «تجریش» و «ری»، بیا «دربند»